Van Perzië naar Zeeland
Mijn naam is Niloo, en ik ben de trotse eigenaar van Baran Catering hier in Zeeland, waar ik de rijke smaken van de Perzische keuken naar Nederland breng. Oorspronkelijk kom ik uit Iran en heb ik een achtergrond in de chemie. Jarenlang werkte ik in laboratoria, maar mijn passie voor een meer creatieve weg bracht me uiteindelijk naar de horeca. Hierdoor kan ik een stukje van mijn cultuur delen via eten.
Voordat ik naar Nederland verhuisde, woonde ik samen met mijn man in het Verenigd Koninkrijk, waar hij zijn promotieonderzoek afrondde. Na zijn afstuderen kreeg hij een goede baan aangeboden in Zeeland. We zagen dit als een kans om een nieuwe cultuur en levensstijl te ervaren, hoewel we wisten dat opnieuw beginnen niet gemakkelijk zou zijn. Uitdagingen aangaan en er het beste van maken, dat is een belangrijk onderdeel van het leven, en dat is precies wat we hier in Zeeland doen.
Wat ik echt bijzonder vind aan Zeeland, is de natuurlijke schoonheid. De rustige sfeer, gecombineerd met de kracht van de mensen, geeft het een unieke charme. Het opbouwen van een sociaal netwerk hier was niet eenvoudig, vooral omdat de meeste internationale evenementen zich in het noorden afspelen. Zonder een sterk sociaal netwerk kan het soms eenzaam aanvoelen, zeker als je gewend bent aan een multiculturele omgeving. Het leren van de Nederlandse taal en zelfs het begrijpen van eenvoudige zinnen heeft een groot verschil gemaakt en heeft me geholpen me meer verbonden te voelen. Ik heb geleerd dat een leven opbouwen hier veerkracht vraagt, maar dat nieuwsgierigheid en inspanning essentieel zijn voor een gevoel van verbondenheid.
Voor andere internationals is mijn advies om deze ervaring met nieuwsgierigheid en aanpassingsvermogen te benaderen. Het omarmen van de verschillen maakt de wereld interessanter en mooier. Het leven als expat kent zijn uitdagingen, vooral het gemis van familie, maar het ontdekken van een nieuwe manier van leven is enorm verrijkend.
Een Perzisch gezegde dat veel voor mij betekent, is: ‘Ook al is de weg moeilijk, het is beter om in beweging te blijven dan stil te zitten.’ Het herinnert me eraan dat de inspanning zelf waardevol is en dat vooruitgang altijd de moeite waard is, zelfs als het doel nog ver weg lijkt.
Over vijf jaar hoop ik dat mijn cateringbedrijf is gegroeid, met een klein team en een trouwe klantenkring. Ook hoop ik begonnen te zijn met het schrijven van mijn boek, waarin ik de reis van mijn leven vastleg: een pad dat allesbehalve rechtlijnig is geweest, gevuld met hoogte- en dieptepunten, maar ook met hoop, liefde en ongelooflijke ervaringen. Het allerbelangrijkste is dat ik hoop mijn ouders hier vaker te zien, in deze plek die ik nu mijn thuis noem!
